Is delen het nieuwe hebben?

Date night! We hadden afgesproken voor een hippe wijnbar in hartje Den Bosch. Voor mij geen ongewone situatie: ik date graag en ik date veel. Is het niet als onderdeel van de zoektocht naar de ware, of die nou wel of niet bestaat, dan toch zeker wel om interessante mensen te ontmoeten en mijn horizon te verbreden. Zelden zoveel inkijkjes gehad in de levens van onder andere psychologen, kindertherapeuten, hondentrainsters en leerkrachten sinds in 2018 mijn relatie op de klippen liep.

Maar ondanks het feit dat (blind) daten mij niet vreemd is, was ik voor deze date toch iets meer gespannen dan normaal. Deze vrouw kende via een dating app, tot zover niets nieuws. Wat anders was, was dat de betreffende app zich in het bijzonder richt op mensen die iets meer of juist iets anders zoeken: koppels op zoek naar een derde persoon, singles met bijzondere wensen op zoek naar gelijkgestemden, en ruimdenkende durfals die (van) alles een keer willen proberen. Hoe ik op die app terecht kwam? Lang verhaal. Korte versie: een spannend feestje, een persoonlijke ontboezeming en een bijzondere ervaring.

Goed, ik kwam dus online in contact met de vrouw in kwestie, die naar eigen zeggen gelukkig getrouwd en moeder van twee kinderen was. Zij en haar man hadden hun relatie tot ‘open’ verklaard en maakten, ieder afzonderlijk, afspraakjes met anderen. Inzet: een spannende avond, met het liefste een dito nacht tot gevolg. Niet meer, niet minder. Zelf kan ik me daar nog altijd weinig bij voorstellen: in mijn beleving is exclusiviteit een voorwaarde voor een goede relatie, en een gebrek daaraan een recept voor mislukking. Hoe kan dat werken? Met deze vraag in mijn achterhoofd en aangetrokken door een kleurrijk levensverhaal en een serie fraaie foto’s, ging ik die bewuste avond naar Den Bosch. Het was de week tussen Kerst en Oud & Nieuw, een periode van, in mijn geval, veel familiebezoekjes, waarna mijn vrijgezelle lijf en geest me laten merken bemind te willen worden.

En zo vond ik mezelf op de avond in kwestie iets voor acht uur terug in ‘een van de meest hippe eet- en drinkgelegenheden in Den Bosch’. Dat ‘hip’ viel overigens best mee, het was er vooral krap en vol. Ik besloot een strategische positie te kiezen bij de deur, half verscholen achter een Kerstboom en quasi verdiept in mijn telefoon, terwijl ik met een schuin oog de slecht verlichte straat afspiedde. Tien minuten te laat stond ze opeens voor me: lang, blond, iets ouder ogend dan ik me had voorgesteld, en bovenal vastberaden. Mijn eerste gedachte: (ook) zij doet dit vaker.